Notities is een plaats voor van alles wat je zoal opvalt, tegenkomt en waarvan/waarbij je denkt “dat moet ik noteren” en ev. laten zien c.q. delen. (Tekst en beeld, Louis van der Linden)

Kade (Slapen), Museum Flehite (De stad en het water), Elleboogkerk (Armando), Amersfoort, 24-10-’24

Cuypershuis, Roermond
In de tentoonstelling ‘Waterspiegelingen’ zie je collages en denkbeeldige landschappen die laten zien hoe de stad er uitziet als we deze ontwerpen met onze watervoetafdruk in ons achterhoofd. Hoe kan het gebruik van nieuwe biobased materialen en kleinschalige lokale productie leiden tot andere vormen van architectuur, stadsontwikkeling en een nieuwe manier van samenleven. Afbeeldingen: (1) Kamer in Cuypershuis / (2) Overzicht deel tentoonstelling / (3) Vogeltrek maakt seizoensverandering zichtbaar (ganzen op Terschelling blijven steeds langer door de verandering in klimaat?) / (4) Beweging van de zee als directe bron / (5) o.a. CompostKliko Toilet.

BredaPhoto
Explore, impressive! [F] Backer + Rueb Hal, video and light art, Tina Farifteh (1x) / Grote Kerk Breda , Encounters, Rosangela Renno (3x) / StadsGalerij, group exhibition stories of first-generation migrants (1x).

Gashouder Westergas, Westerpark, Amsterdam.
Alleen het plafond is prachtig, de binnenruimte, nou ja, anders was dit een perfect uitgangspunt geweest voor een schilderij. Vergelijk Nouveau Cirque / Schilderij, olieverf op linnen / 120 x 120 cm / (Moderne Kathedralen, Gent / History > )

Voormalige kalksteengroeve van de ENZI, vanaf het uitzichtplatform, Sint Pietersberg.

Marie Tak van Poortvliet Museum Domburg, zomertentoonstelling ‘Licht en luchten!’, met werk van Edmond Verstraeten (1870 – 1956), Belgisch luminist.  Het MTVP Museum Domburg is een leuk, klein museum in het centrum van Domburg. Het gebouwtje (met uitbreiding die nog verder wordt vergroot) is een kopie van het in 1921, door wind en stormen, verloren gegane kunstzaaltje, voor kunstenaars die in het eerste decennia van de 20ste eeuw in Domburg verbleven en werkten, op de duinen.

Als de mens natuur wil, dan kan hij dat krijgen. Als startschot hoeven we slechts de culturele belemmeringen voor natuurlijke processen weg te halen. Dus graven bulldozers geulen om oude rivierlopen te herstellen en worden oude bossen met ‘exotische’ bomen gekapt om ruimte te maken voor verloren gegane inheemse soorten.

De gedachte van een ‘maakbare natuur’ heeft in Nederland vanaf einde negentiende eeuw, met de opkomst van de natuurbeweging, langzaam wortel geschoten. Aanvankelijk stond natuurbehoud centraal, maar gezien de snelle verdringing van het woeste landschap in het begin van de twintigste eeuw en de rigoureuze verandering van het historische cultuurlandschap door de naoorlogse ruilverkaveling, is het creëren van nieuwe en verloren gegane natuur steeds belangrijker geworden. Tegenwoordig is dit in de natuur-ontwikkelingsvisie nog steeds een zeer belangrijk element. Door het uitzetten van otters, bevers en andere verdwenen inheemse soorten hoopt men iets van de oude biodiversiteit te herstellen. Dit soort maakbaarheidsexperimenten wordt vaak ter discussie gesteld, soms omdat ze mislukken en soms omdat ze illusies lijken na te jagen. Maar deze discussies verhullen tegelijkertijd waar het, ook vanuit een historisch perspectief, om gaat. Niet de natuur sec staat voorop, zoals dat in grote natuurgebieden elders in de wereld vaak wel geldt, maar de functionele ruimtelijke indeling van het land. Daarna volgt pas de vraag over de wijze waarop allerlei vormen van natuur (behoud, reconstructie of vernieuwing) daarbinnen kunnen worden verwerkelijkt. Daardoor is natuurontwikkeling in de eerste plaats een strijd om de beperkte ruimte en in de tweede plaats een strijd om een gedeelte van die ruimte op andere dan op economische rendementscijfers gebaseerde principes in te richten. De vraag hoe de natuur kan worden ingepast in het cultuurlandschap van Nederland leidt tot de paradox dat natuurlandschap in Nederland goed en wel beschouwd ook cultuurlandschap is geworden.